بیماری های مشابه

الاستوز خورشیدی (Solar elastosis) که به نام الاستوز نوری (actinic elastosis) نیز شناخته می‌شود، یک تظاهر شایع از مواجهه مزمن با نور خورشید و شکلی از پیری نوری پوست (dermatoheliosis یا photoaging) است. این اصطلاح به‌طور خاص به مشاهدات هیستولوژیک رسوبات انبوهی از مواد زرد و بی‌شکل شبیه الاستین (elastotic) در درم فوقانی اشاره دارد که فیبرهای الاستیک عملکردی تشکیل نمی‌دهند.

فیبروالاستولیتیک پاپولوزیس (Fibroelastolytic Papulosis) یک اختلال نادر و خوش‌خیم با علت ناشناخته است که بر فیبرهای الاستیک و/یا کلاژن در درم (dermis) تأثیر می‌گذارد.

سندرم اهلرز-دانلوس (Ehlers-Danlos syndrome یا EDS) شامل گروهی ناهمگون از اختلالات ارثی است که به دلیل نقص در تولید و عملکرد کلاژن و بافت همبند ایجاد می‌شود. این سندرم دارای ۱۱ نوع مختلف است که در سال ۱۹۹۷ به ۶ زیرگروه طبقه‌بندی شدند. اکثر فرم‌های این سندرم به صورت اتوزومال غالب (autosomal dominant) به ارث می‌رسند. بیش از ۳۰ درصد از بیماران دقیقاً در یک زیرگروه خاص قرار نمی‌گیرند و همپوشانی بین انواع مختلف رایج است. شدت این بیماری از بدون علامت تا بیماری ناتوان‌کننده متغیر است. سندرم اهلرز-دانلوس می‌تواند بر پوست، مفاصل و عروق خونی تأثیر بگذارد و منجر به ویژگی‌هایی مانند بیش‌کشش‌پذیری پوست (skin hyperextensibility)، شکنندگی، کبودی و تحرک بیش از حد مفاصل (joint hypermobility) شود. افتادگی دریچه میترال (mitral valve prolapse) یک عارضه شایع است و گشادشدگی آئورت (aortic dilatation) کمتر شایع است اما باید در بیماران بررسی شود. کف پای صاف، کیفوز و اسکولیوز نیز ممکن است رخ دهد. بیماران اغلب دچار پیچ‌خوردگی‌ها و دررفتگی‌های مفصلی یا زیرلوکساسیون (به‌ویژه در شانه، کشکک و مفاصل گیجگاهی-فکی) می‌شوند که منجر به درد مزمن مفصلی، عدم هم‌پیوستگی زخم و بهبود ضعیف می‌شود.

الاستوزیس پرفورانس سرپیجینوسا (EPS) یک اختلال در فیبرهای الاستیک است که با حذف ترانس‌اپیدرمال فیبرهای الاستیک غیرطبیعی مشخص می‌شود. این بیماری یکی از چهار درماتوز نفوذی کلاسیک است که اکنون تحت عنوان کلی "درماتوز نفوذی اکتسابی" گروه‌بندی می‌شوند. این گروه‌بندی همچنین شامل کلاژینوز نفوذی واکنشی (reactive perforating collagenosis)، فولیکولیت نفوذی (perforating folliculitis)، و بیماری کرل (Kyrle disease) است.

کوتیس لَکسا به گروهی از شرایط اشاره دارد که ناشی از فیبرهای الاستیک کم و پراکنده در چندین ارگان هستند. پوست اغلب درگیر شده و ظاهری شل، افتاده و آویزان پیدا می‌کند. این بیماری به صورت‌های اتوزومال غالب (AD)، اتوزومال مغلوب (AR) و مرتبط با کروموزوم X وجود دارد. به ندرت، این وضعیت ممکن است به صورت اکتسابی ایجاد شود.

سندرم مارفان یک اختلال بافت همبند است که بر سیستم‌های مختلف اعضای بدن تأثیر می‌گذارد. این سندرم ناشی از جهش در ژن فیبریلین-۱ (FBN1) است که پروتئینی را رمزگذاری می‌کند که جزء اصلی ریزرشته‌های ماتریکس خارج سلولی است. فیبریلین-۱ برای عملکرد طبیعی چارچوب ساختاری بافت ضروری است. این جهش معمولاً به صورت هتروزیگوت است و به‌صورت الگوی وراثتی اتوزومال غالب منتقل می‌شود. اکثر افراد مبتلا دارای سابقه خانوادگی این بیماری هستند. با این حال، ۲۵ درصد از افراد مبتلا به نظر می‌رسد که جهش‌های جدید (de novo) کسب کرده‌اند.

زانتوم‌های فورانی (Eruptive xanthomas) پیامد چیلومیکرونمی شدید (severe chylomicronemia) و هیپرتری‌گلیسریدمی (hypertriglyceridemia) هستند. این زانتوم‌ها تجمعی از ماکروفاژهای مملو از لیپید هستند که به‌طور ناگهانی به‌صورت پاپول‌های کوچک و زرد تا نارنجی و خارش‌دار ظاهر می‌شوند و بیشتر در نواحی باسن و سطوح خارجی اندام‌ها پراکنده‌اند. به‌طور حاد، ممکن است درجات مختلفی از خارش یا درد نیز وجود داشته باشد. هیپرتری‌گلیسریدمی می‌تواند ناشی از شرایط ارثی مانند کمبود لیپوپروتئین لیپاز (lipoprotein lipase deficiency) یا هیپرلیپوپروتئینمی خانوادگی (familial hyperlipoproteinemia) باشد یا از علل ثانویه‌ای مانند مصرف بیش از حد الکل (اختلال مصرف الکل)، کم‌کاری تیروئید (hypothyroidism)، سندرم نفروتیک (nephrotic syndrome)، دیابت ملیتوس (diabetes mellitus)، چاقی، سبک زندگی کم‌تحرک و رژیم غذایی غنی از کربوهیدرات ناشی شود. برخی داروها مانند رتینوئیدهای سیستمیک (مثل ایزوترتینوئین و آسیترتین)، استروژن‌ها، مهارکننده‌های پروتئاز، سیکلوسپورین و پردنیزون نیز از علل شایع هیپرتری‌گلیسریدمی ثانویه هستند. سطح تری‌گلیسرید در بیماران مبتلا به زانتوم‌های فورانی اغلب بیش از 3000 تا 4000 میلی‌گرم در دسی‌لیتر است. هیپرتری‌گلیسریدمی در محدوده 1500 میلی‌گرم در دسی‌لیتر یا بیشتر نیز می‌تواند به پانکراتیت (pancreatitis) منجر شود.

لنفوم‌های پوستی اولیه ممکن است از منشاء سلول‌های T یا B باشند. لنفوم‌های پوستی سلول T (CTCLs) ۷۵٪ تا ۸۰٪ از این لنفوم‌ها را تشکیل می‌دهند و گروهی ناهمگن از نئوپلاسم‌ها هستند که در ارائه بالینی، بافت‌شناسی، ایمونوفنوتیپ، ژنتیک و پیش‌آگهی تفاوت‌های زیادی دارند. CTCLs بیشتر در افراد مسن دیده می‌شود، اما می‌تواند در بیماران در هر سنی رخ دهد. تشخیص قطعی CTCL ممکن است نیاز به بیوپسی‌های بزرگ یا متعدد و همچنین آزمایش‌های تخصصی بر روی نمونه‌های بیوپسی داشته باشد. تعیین نوع CTCL و مرحله‌بندی آن برای تعیین گستردگی بیماری و استراتژی درمان اهمیت دارد.

بیماری پاژه (Paget disease) ناشی از افزایش بازسازی استخوان و رشد موضعی استخوان است. این بیماری که به اختلال در سلول‌های استئوکلاست (osteoclasts) مربوط می‌شود، معمولاً در افراد مسن مشاهده می‌گردد و به‌طور معمول جمجمه، ستون فقرات، لگن و استخوان‌های بلند اندام‌های تحتانی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بیماری پاژه که به‌عنوان یک یافته شایع مرتبط با پیری شناخته می‌شود، در ۲٪ تا ۹٪ از بیماران مسن شناسایی می‌شود و سن شروع آن معمولاً ۵۵ سال است.

بیماری سلول داسی‌شکل (Sickle Cell Disease) یک بیماری ژنتیکی اتوزومی مغلوب و تهدیدکننده زندگی است که منجر به ایجاد زنجیره غیرطبیعی β-گلوبین در هموگلوبین A (هموگلوبین S) می‌شود. حالت سلول داسی‌شکل یا صفت هموگلوبین S (هتروزیگوت برای جهش) به ندرت منجر به علائم مزمن قابل توجه می‌شود. افراد هموزیگوت برای هموگلوبین S (بیماری سلول داسی‌شکل) از دوران نوزادی علائم نشان می‌دهند و این بیماری به یک بیماری مزمن ناتوان‌کننده پیشرفت می‌کند.

مسمومیت با سرب نوعی مسمومیت با فلز سنگین است که به‌دلیل استنشاق، بلع یا جذب از طریق پوست و تجمع سرب در بدن رخ می‌دهد. مسمومیت با سرب نیاز به مواجهه مزمن با سطوح بالای سرب دارد و از یک مواجهه منفرد ناشی نمی‌شود. این مسمومیت می‌تواند جدی و گاهی کشنده باشد.